De kroketjes komen steeds dichter bij!

Hallo iedereen. Het heeft even geduurd maar daar ben ik weer. 

De 2e week van de stage in het ziekenhuis zijn sanne en ik naar post operative geweest. In het begin van de week was het vrij druk. Hierbij heb ik een paar wonden mogen verschonen, medicatie opgetrokken en gespoten en wonden verzorgd. De andere 2 dagen waren wat rustiger dus dan zit je vooral. Maar dat maakt niet uit want de verpleegkundige vinden het leuk om met je te praten! Deze week hebben we ook wat operaties mogen bijwonen. Dat is natuurlijk erg kicken. Bij de eerste operatie maakten ze een ader vast op een slagader. Dit deden ze in het rechter onderarm. Het was echt heel gek om te zien, en het koste ook wat meer tijd omdat deze vrouw erg dunne aders en slagaders had. Dit werd gedaan zodat deze vrouw kon beginnen met dialyse. De 2e operatie was op de zelfde avond. Een bovenarm fractuur, die op 2 plekken was gebroken. Daarom werd de operatie een stuk ingewikkelder. De chirurg begon met snijden. De patiënt had al verdoving gehad, maar begon ineens met praten. Holy moly! Hoe dan, dit kan toch niet, dit is echt bizar! Toch maar even vragen hoe dit kon. Maar ze hadden een blokkade gegeven. Later gaven ze hem volledige verdoving, ik dacht omdat hij te veel praatte🤷🏼‍♀️ want het was wel een kletskous. Heel voorzichtig begon de chirurg wat weefsel weg snijden. En plots kwam daar wat glads aan. Tja was is het? Een kipfilet? Nee die is meestal wat lichter. Ja ik heb het! Dit leek echt op een varkenslapje. Maar dit was gewoon de spier natuurlijk. Spier duwde ze even goed aan de kant en daar kwamen de botten te voorschijn. Dit was toch wel gek om te zien. Ik stond heel dichtbij. Dat kwam omdat ik op een krukje stond. Dus eigenlijk was ik alleen maar in de nek van de assistente aan het blazen. Maar dat maakt niet uit want het was super interessant om te zien. Je kan toch wel zeggen dat ik het goed voor elkaar had! Ze zochten de botten bij elkaar en legde deze weer goed en vervolgens werden ze vast gezet met knijptangen. Daarna kwam er een flinke plaat op te liggen. Tussendoor viel nog even de stroom uit. Ja dan kan je niet verder. Iemand een lichtje op de telefoon? Nee? Oké... Jaa daar ging de stroom weer aan! Gelukkig maar. Maar dat was van korte duur. De stroom viel weer uit en je zag de chirurg al zuchtend naar achteren leunen tegen zijn stoel. Maar naar een seconde vloog het stroom weer aan. Hop hop en gaan met die banaan want de chirurg had de operatie geklaard. De pinnen zaten vast aan het bot met een huis tuin en keuken schroevendraaier. en het werd nog even mooi gehecht. Ja wat een kunst maken ze toch. Even een dik verbandje erop en klaar is kees. Wat me opvalt hier is dat de telefoon ook belangrijk is. De anesthesist ging namelijk onder de operatie filmpjes kijken. Het kan allemaal. Doordat de operatie tot laat in de avond duurde werden we even in een ambulance naar huis gebracht. Dus ik dacht VET!! We worden met zn busje weg gebracht. Maar dat is een dikke tegenvaller geweest. Het was gewoon een autootje. Maar... ik kan wel zeggen dat ik zo maar met een ambulance ben thuis gebracht.

De volgende dag was best wel boeiend. Er kwam een vrouw binnen die een curettage nodig had. Dit krijgen vrouwen vaak als er nog resten van een zwangerschap achterblijven in de baarmoeder. De vrouw lag op tafel en werd plaatselijk verdoofd. En hierna brachten ze een soort zuigertje naar binnen. Dit was echt heftig om te zien. De vrouw ging kapot van de pijn maar gaf verder geen kick! Echte bikkels! Deze dag waren er ook 2 operaties geweest. De een nierstenen verwijderen, de andere galblaas verwijderen. De steentjes en de galblaas zaten in potjes. En een grote niersteen lag in een gaasje. Dit werd even vrolijk op de balie gezet. Iedereen kon het zien. Maar dit moest familie meenemen. Echt bizar om te zien dat ik er even om moest lachen😝.

De vrijdag is onze vrije dag. Maar er stond in de ochtend een operatie gepland. De galblaas zou verwijdert worden door een endoscopie. Dat betekend dat we alles heel goed konden zien vanwege dat het met een camera gaat, dus hop! Naar het ziekenhuis en het mooie operatie pakje aan. Ook deze operatie had ik niet willen missen. Tijdens de operatie werd de chirurg 2 keer gebeld. Even een kleine pauze en weer door . Volkomen normaal!! De galblaas was veel kleiner dan dat ik dacht. Op de televisie scherm leek het namelijk best groot. Ik vroeg of ik er een foto van mocht maken maar eerst moest familie dit zien. We liepen naar de wachtkamer, waar super veel mensen zaten. En hij liet het zo zien. Zo familie heeft een foto gemaakt, nu ik! KLIK! Prachtig al zeg ik het zelf💁🏼‍♀️

Ja we gingen de zondag lekker even uitwaaien op de scooter. Thuis heb ik een paar keer op een scooter gereden dus moest even inkomen. Maar dat kwam wel. Eenmaal toen ik op die scooter zat ging het uitstekend. Tja een natuurtalent al zeg ik het zelf🤩 de heen weg ging eigenlijk heel goed. We hadden wat tussen door weggetjes en gingen door dorpjes heen. Dit was ook een rustige weg. De terugweg was wat anders. We gingen over de hoofdweg terug dus natuurlijk een stuk drukker. En dit betekend dat je wel op zn Nepalees moet gaan rijden. Toeter, toeter, remmen, gassen, toeter, gassen, inhalen op de verkeerde baan, remmen, toeter, toeter en weer gassen. Nou ga zo maar door. Dit vond ik toch wel wat hebben. Af en toe wel wat spannend om in te halen maar daar doe je t toch voor. Nadat we op een wat rustigere weg aankwamen zag ik al waar we waren. We waren er weer bijna. Dus af en toe lekker het gas open zetten. Heerlijk! 

Ja en de stage begon weer, de spoedeisende hulp. Daar zouden Sanne en ik gaan staan deze week. Ook weer waren de eerste dagen het drukst. Het was zo druk dat ik niet weer wist wie patiënt was en wie nou familie. Veel kwamen voor een röntgen foto, sommige voor vernevelen, en sommige voor dressing. Nee niet aankleden maar de wond verzorgen, snap dat dan. Deze week hadden we ook een erg lange dag. Eerst stage en in de avond operaties kijken. Er waren maar liefst 7 operaties werd er gezegd. Eenmaal dat we aan kwamen waren het er 9😱😱 we kwamen binnen en de chirurg zat even rustig voetbal te kijken. We moesten even wachten op de anesthesist. Geen probleem maar we begonnen om 8. Er lagen al 2 kinderen klaar. Die er al zeker 30 minuten op de operatie tafel lagen. Best wel zielig eigenlijk. Nou verdoving erin knallen en daar ging hij. Het leek een race tegen de klok. De eerste 4 operaties waren erg klein. Arm recht zetten en gipsen, een pin in het bot slaan en ook eentje eruit halen. Een kijk operatie bij de meniscus maar hier begreep ik geen reet van.... ja sorry kan er niks aan doen. De heftige operatie van vanavond was een been breuk. Deze heeft 2 uur geduurd? Maar het is goed gelukt, al zeg ik het zelf. Een week later kwamen we deze jongen tegen op de medical afdeling en hebben wij zijn wond mogen verzorgen. Op de laatste dag kwamen er 2 vrouwen binnen gelopen. Ze vielen op want het waren geen Nepalese. Ze kwamen in een soort paniek binnen en zagen ons zitten en kwamen meteen naar ons toe. Ze vroegen of dit een privé kliniek was want ze MOESTEN naar het ziekenhuis. Een van de dames had namelijk  , je raad het nooit, al 1 dag diarree!!!😱😱😱 wat super heftig hoor. We hebben gevraagd of ze ons kende maar nee dat deden ze niet. Want ze voelde zich ook zwak en kon absoluut niet lopen.... terwijl ze wel overal heen kon gaan. Tja we hebben ze naar een privé kliniek gestuurd die wij kende. 

Zoals de meeste al weten hebben wij een doneer actie open gezet en hebben we een mooi bedrag bij elkaar gespaard. We besloten om sport kleren aan sewa kendra te geven, een mooi setje met op de achterkant sewa kendra. Ook gingen we een dag weg. Met personeel en de kinderen zelf natuurlijk. We zijn naar Disney in Nepal gegaan. Het was een klein pretpark maar goed voor de kinderen. Voor dat we daar heen gingen hebben we eerst de shirts gegeven en die moesten ze even aan doen. Daarna een groepsfoto en gaan. Op naar de bus. En voor dat we het pretpark binnen gingen natuurlijk eerst even lunchen! De kinderen hadden een ontzettend leuke dag. Op de terug rit was ook iedereen stil van de moeheid.

De volgende dag gingen we naar het volgende dorp, Hemja. Naar de school snowview. Hier zaten een stuk of 10 kinderen die allemaal een setje kleren mochten uitkiezen. En ook voor deze kinderen werden de schooluniformen gemaakt. We liepen dus met de kinderen naar een winkel. Ze waren in het begin erg verlegen maar gingen al gauw zelf zoeken naar leuke kleren. Iedereen heeft ook een mooi setje uit kunnen kiezen.

We zouden gaan raften in het weekend. Zaterdag een halve dag. Maar doordat de stroming te sterk was op dit stukje water deden ze het niet meer. En dus zouden we zondag gaan raften voor een hele dag. 3 uur heen met de bus. 3 uur raften en 3 uur terug met de bus. We hadden on 7 uur afgesproken, dus wij stonden met ons goede gedrag klaar om 7 uur om te gaan.... maar geen taxi. Oké dan Nepalese tijd 7 uur? Half 8 nog geen taxi... oké nu begon de irritatie wel te komen. Potjandrie dit is niet oké hoor. Pim zou wel even bellen naar het bedrijf en hij kwam er meteen aan. Het was niet doorgegeven dus de beste man wist niet dat we zouden gaan raften. Hij belde meteen zijn mannetje en we konden gaan. Met een lichte Kater en weinig slaap gingen we er vandoor. Dutten in de bus? Nee hoor, we zaten achterin en voelde alle hobbels extra goed. Ook werden er klassiekertjes gedraaid👌🏻 Eindelijk bij het raften. Vest aan, helm op en gaan. Eerste obstakel, nog een stijl stukje naar beneden en we kwamen bij de boten aan. Snel wat uitleg en neemt u maar plaats. Nou daar gingen we en al gauw kwam er wild water aan. Spannenddddddd!!!! Na het wilde water konden we een duik nemen. Maarja dan moest je nog in de boot komen. Dat was nog een karwij maar het is allemaal goed gegaan. Na ongeveer 2 uur gingen we even gauw wat eten en daarna gelijk door.  We konden voor de laatste keer een duik nemen maar de stroming zag er erg sterk uit. We sprongen lekker in het water maar dreven al gauw ver weg van de boot. We moesten eigenlijk al snel terug want de stroming kwam er weer aan.. jaaa maar ik had eigenlijk in die boot willen zitten, daar was het nu te laat voor. Toen we in de stroming zaten moest ik vooral wat waterhappen en ik werd best moe dus wil naar de boot. Jaaaaaa daar kwam die gauw richting de boot zwemmen en je vasthouden. Maar er kwamen nog een stuk of 4 mensen aan de boot hangen en hierdoor werd ik onder de boot gezogen. Ik raakte erg in paniek waardoor ik al mijn lucht uit blies en dacht Jaa daar ga ik, hier kom ik niet meer onderuit. Ik kon ook niks zien want het water was daar veel te vies voor. Ik zwom tegen de richting in met een hand omhoog in de hoop dat ik iemand zou aanraken maar kwam daarna al gauw omhoog. Ik werd meteen het bootje in getild en moest echt even bij komen want was hier erg van geschrokken. Gelukkig heb ik er alleen een blauw oog aan overgehouden, die ook nog een reuze mee viel. Verder vond ik het een hele leuke ervaring maar vond het water over het algemeen wel rustig.

De laatste week stage. We zijn de eerste dag op medical begonnen. Hier lagen vooral mensen met koorts of diabetes. Ik vond dit zelf een leuke afdeling en heb hier veel mogen doen. Vooral veel medicatie geven en wond verzorging. Het was ook een drukke dag want de verpleegkundige zaten niet stil, dus wij ook niet. We huppelde achter de zusters aan. Wat ze volgens mij ook wel leuk vonden. Een verpleegster bleef erg vaak tegen ons praten, vooral wat een patiënt had en wat voor een behandeling hij of zij onderging. Ook hebben sanne en ik nog een operatie gekeken en zijn daarna bij operation center gebleven om te kijken wat ze daar allemaal doen. De operaties waren niet spectaculair maar erg leuk om nog te kunnen zien. Ook kreeg een mevrouw een curettage, we vroegen of we mee mochten kijken maar de patiënt had dat liever niet. Nadat ze weg was mochten we kijken naar de slijmresten van de onvolmaakte zwangerschap, en de overleden embryo. Dit was even zoeken maar we hadden hem gevonden. Dit was zo gek om te zien. Je zag gewoon al een hoofdje en misschien een oor of oog.  Het was ook nog zo klein wat onbegrijpelijk was. Nadat de operaties voorbij waren kregen we les over de gereedschappen. Tja... kan er geen meer noemen want het waren er echt veel te veel😅 het meisje die ons les gaf heeft al de gereedschappen in 6 maanden in haar hoofd moeten stampen. Ja dat vind ik dan toch wel echt heel erg knap. 

De donderdag moesten we afscheid nemen van het gast gezin. Ik vond dit toch wel wat moeilijker dan ik dacht. Ik heb toch 6 weken bij het gastgezin gezeten en je merkt dat je toch wel een band met ze krijgt. We kregen nog een mooie sjaal om mee te nemen naar huis. 

Dit was ook ons laatste avond die we gezamenlijk konden doorbrengen. Dit gaf me toch wel een gek gevoel.... het is nu echt afgelopen. De stage zit erop en de vakantie is begonnen. Ik ben nu in kathmandu en vrijdag vlieg ik met Rian naar Sri lanka. Om nog even heerlijk op vakantie te gaan. 

Iedereen bedankt voor het lezen en tot over 3 weken 😊