Padvinders op pad

Vrijdag 11 mei zijn we weer terug gegaan naar Lake side. Ja we moesten weer met de bus. Een uur durende reis. Alleen deze reis was toch wel even spannend. De backpack moest namelijk op het dak. Ja het dak en het ligt er gewoon los in. Nouja helemaal prima als het een gewone verharde weg was..... dat is het natuurlijk niet. Gewoon een zandweg dus de bus ging echt alle kanten op. Soms zo erg dat ik echt dacht dat de backpack eraf zou vallen. Hier moesten Sanne en ik wel om lachen maar ondertussen scheet ik 7 kleuren met het gevoel dat de backpack er elk moment af kon vallen. Oohja en we zaten achter in de bus dus alle hobbels voelde je extra goed. Aangezien dit al niet een normale reis was maakte de meisjes die achter ons zaten de reis nog specialer. Ze giechelden elke keer als we aan het lachen waren omdat er weer een grote hobbel was. Ook werd ik steeds even aan geraakt en ik ben onderweg zelfs wat haren kwijt geraakt omdat ze die er gewoon uit trokken. Stiekem.... een voor een. Dit voel je toch niet...😅 Nouja hebben hun ook een souvenir voor thuis. Eenmaal aangekomen in Lake side lagen de backpacken gewoon nog op het dak! HALLELUJA! 

Het was zo mooi en helder weer dat we met de groep besloten om vandaag nog te gaan paragliden. De witte bergen waren zelfs super goed in het zicht. Hop in de auto, onderweg nog even wat mensen oppikken. Dat waren de mensen die met ons mee gingen springen. Het was een spannend ritje die snel omhoog ging. Nou daar stonden we dan. Wat een uitzicht. We zaten op 1500 meter hoogte. Geweldig al om dit te zien. Een jonge man koos mij en we gingen op een klein stukje staan. Nou het stukje waar ik op zou moeten rennen was voor mij maar 2 stappen. Whoops. Ook wilde ik niet als laatst maar mijn mannetje hielp iedereen even met de parachute.. Jaa dan toch maar als laatste. Hierdoor kreeg ik toch wel meer de zenuwen van. Ik had het gevoel dat hij dit wel vaker deed dus dit moest goed komen. Er werd verteld dat als ik zou gaan rennen ik even terug getrokken zou worden en dan nog een paar keer stappen moest gaan zetten maar nog absoluut niet mocht gaan zitten, anders hebben we een probleem en kwamen we in de bosjes. Oké daar kwam de wind en ik moest gaan lopen. Met in mijn gedacht: niet gaan zitten! NiEt gAan! ZiTtEn!! NIET GAAN ZITTEN! 2 stappen verder en ik werd terug getrokken en daarna zaten we al gauw in de lucht. Bosjes gepasseerd. Yes missie voltooid💪🏻 Het zicht was zo mooi echt niet te beschrijven. Omdat sommige heel hoog zaten wilde ik dat ook wel. Daar ging hij wel even voor zorgen. Maar hij bleef maar rondjes draaien. Ik dacht heb ik weer wat een amateur.. tot dat ik door had dat hij de hoogte in ging! Fack! De witte bergen, Jezus wat ziet dit er mooi en gaaf uit, echt adembenemend. Na enige tijd gingen we weer naar beneden, natuurlijk nog even een truc doen wat super grappig was. De landing ging vlekkenloos👌🏻 ik kwam gewoon weer met beide beetjes op de grond. 

De zondag gingen Sanne en ik naar een nieuw gast gezin. Bij sewa kendra de gehandicaptenzorg.Laat nou net die dag weer een staking zijn van bussen en taxi’s. Jeetjemina. Dit is nu al de 2e keer. Gelukkig konden we na 5 uur de taxi pakken en toch naar het gastgezin. 

Onze eerste week in de gehandicaptenzorg. Het is eigenlijk een soort dagopvang met licht verstandelijk beperkte mensen. Wat ik echt super vind. Ons gastgezin heeft zelf een dochter, Helena. Zij heeft het syndroom van Down. Daarom hebben ze het opgericht. Er zijn een paar leraren op de school die zelf ook een kind of familielid heeft met een verstandelijke beperking.  De dag begint er om 10. In het begin van de dag word het volkslied gezongen. Wat ik zelf echt een mooi lied vind. Ik heb het al best vaak gehoord, ook bij mijn eerste stageplaats in Thulakhet. Dit zingen ze altijd in het begin van schooldag, dus ik kan het eerste stukje wel een beetje mee zingen.  Na het zingen word er even gauw wat gesport, om de spiertjes los te maken. Daarna begint school. Ze krijgen 1 uur rekenen en 1 uur Nepalees. In deze week hebben Sanne en ik veel rekensommen op moeten schrijven. En de kinderen moeten helpen met tellen. Dit was ook echt heel leuk om te doen. Dan komt je innerlijke leraargedrag naar boven en ik wist niet eens dat ik die had. 😅 ik vind het super mooi dat ze zo iets hebben opgestart en ook kijken naar het niveau van een kind. Ze krijgen namelijk allemaal oefeningen die van hun eigen niveau zijn. Alleen is dit een dagopvang, dus kan hier niet echt mij verpleegkundige vaardigheden en kennis toepassen.

Donderdag 17 mei ging ik alleen weer terug naar Lake side omdat we de volgende dag een kleine trekking gingen maken. De panchase trekking.

Nou vrijdag... daar gingen we dan hoor. De padvinders gingen op pad. Zo gingen Rian Anouk en Bas mee. Ook nog 2 andere dames die ook van de Maya waren. Nou 1 dag omhoog en 1 dag omlaag. Dat is toch niet zo moeilijk....  We namen de route van 5 uur maar dit betekende dat we een grote trap naar boven moesten lopen. Niet een mooie roltrap of een gewone rechte trap... Helaas was het maar zon feest. Maar een stenen trap. De hoogtes van de tredes waren allemaal verschillend waardoor het een stuk zwaarder was. In het begin was het ook nog wel leuk en had ik goeie moed. Wat fijn was is dat de zon niet echt scheen, dus dit maakte het lopen wel makkelijk. Het is alleen wel jammer voor het uitzicht.  Halverwege werd het toch wel wat zwaar. We namen af en toe een pauze en doordat je zo geconcentreerd aan het lopen bent vergeet je af en toe van het uitzicht te genieten. Dus af en toe een lucht pauze en naar achteren kijken. Wat super mooi was! Met de tocht liep er een hond met ons mee. Die hebben we Ravenstein hebben genoemd. Ongeveer op de helft van de tocht was er een brug die we moesten oversteken. Maar de hond durfde er niet overheen dus hielp ik onze lieve rakker even en tilde ik hem op. We waren er bijna! Nog 40 minuten zei de app! Maar dit was een lastige trap. Zigzaggend en hele verschillende soorten tredes. We konden niet meer even gauw een pauze... wat niet zo heel slim was want Anouk had een bloedzuiger op zich zitten. Shit gauw doorlopen en ja hoor! Echt een hele invasie van bloedzuigers. Gadverdamme. Die dingen zijn nog snel ook en zien er vies uit. De laatste 10 minuten waren echt heel zwaar. Ik wist dat we er bijna waren en elke keer als we een trap op liepen kwam er nog een trap. Zijn we er nou nog niet?!?! Of toch wel. Daar ergens achteraan zagen we een rood huisje staan. EINDELIJK! Wat was dit een fijn gevoel zeg. Meteen de wandelschoenen uit en op de slippers, even een koude douche, want warm water was er niet. Eten een potje kaarten en slapen want dat ging mij wel lukken dacht ik. Nou niet dus. Ik denk dat ik 2 of 3 uur geslapen heb. Heb mijn kamergenoot Bas blijkbaar nog 2 keer wakker gemaakt in de nacht. De 1e keer omdat ik dacht dat er een beestje in mijn bed lag en de 2e keer omdat ik heel hard SERIOUSLY riep. Die 2e kan ik me dan ook niet meer herinneren😅

De volgende dag. Rise and shine... eigenlijk het tegenovergestelde. een en al mist dus. We zaten gewoon in een grote wolk. We zaten voor de slaapkamers en als ik 10 stappen weg liep kon ik de andere al niet meer zien. Nou gauw even ontbijten en Lets Go! Dit ging redelijk snel. Ook bij de afdaling was er een andere hond die met ons mee ging die we Woezel hebben genoemd. Ik kreeg na 10 minuten al last van trillende knieën. Nou pap volgens mij heb ik jouw knietjes gekregen. Misschien lag het aan het slechte ontbijt? Dus even gauw een droog broodje in mijn mikkie gegooid. Daar achteraan nog een muesli  reep. Dan zou het toch wel overgaan, toch? Maar helaas was dat niet het geval. Als ik liep had ik er niet zo veel last van maar bij stil staan of rechte stukken lopen merkte ik dit toch wel. Het laatste uur van de afdaling was echt mega zwaar. Steeds had ik het idee dat ik zo door mijn knieën kon zakken. Geen prettig gevoel dus. We kwamen beneden aan! Geen trappen meer! Fack Yes eindelijk. Even zitten en de slippers aan doen. Bas de grote held nam mijn tas aan en ik had het gevoel alsof ik elastische beentjes had. Wat was ik ook blij om in de bus te zitten naar Lake side. Wat een beetje hartverscheurend was is dat de hond, woezel, heel lang de bus achterna liep. Ooh wat was het een scheetje, maar gelukkig na een half uur ging hij de andere kant op.

In de avond even lekker cocktails drinken met de dames en even bijkletsen omdat we dit weekend toch wel opgesplitst waren. We wilde nog even lekker gaan dansen 💃🏼☂️ Daarom gingen we naar de busy bee. Dit was een soort kroeg met een klein dans zaaltje waar een band op trad.

De zondag kwam ik haast mijn bed niet meer uit van de spierpijn. Nou heb ik wel mijn workout gehad voor deze week. Als ik nu niet met mooie gespierde kuitjes terug kom dan weet ik het ook niet meer.🤷🏼‍♀️ Vandaag was ook de dag dat we weer terug keerde naar het gastgezin. De laatste 4 dagen voor de vakantie zijn van start gegaan. Wat betekend dat we al op de helft zitten van onze stage. De tijd gaat hier wel erg snel. In de vakantie gaan we ook de poon Hill trekking lopen. Daarover meer in mijn volgende reisverslag🤗

Tata en tot de volgende keer!!🙋🏼‍♀️